Μὲ τὸ θέμα τῶν γερμανικῶν ἀποζημιώσεων πρὸς τὴν Ἑλλάδα γιὰ τὰ δεινὰ ποὺ ὑπέστη ἡ χώρα στὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τὸ ἱστολόγιο ἔχει ξανασχοληθεῖ στὸ παρελθόν («Λογοκρισία γιὰ τὶς γερμανικὲς ἀποζημιώσεις» καὶ «Μᾶς ὀφείλουν οἱ Γερμανοὶ ἀποζημιώσεις;»).
Εἶχα παρατηρήσει ἀσυμφωνία μεταξὺ τῶν διάφορων ἰσχυρισμῶν γιὰ τὸ ὕψος τῶν ἐπιδικασμένων γερμανικῶν ἀποζημιώσεων. Ἀπ’ τὴ μιὰ ὁ Μανώλης Γλέζος ἰσχυρίζεται ὅτι
- ἡ Συνδιάσκεψη τῶν Παρισίων καταλόγισε στὴν Γερμανία ἀποζημίωση $7,1 δις ἀγοραστικῆς δύναμης 1938 πρὸς τὴν Ἑλλάδα·
- αὐτὰ τὰ $7,1 δις τοῦ 1938 ἀντιστοιχοῦν σὲ σημερινὰ €108 δις ἄτοκα.
«Τὰ Νέα», 2012-04-01, «„Δεν τίθεται θέμα γερμανικών αποζημιώσεων“ ξεκαθαρίζει το Βερολίνο»:
«Η απάντηση του Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας […] αγνοεί την απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, η οποία καταλόγισε στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλλει στην Ελλάδα 7 δις εκατό εκατομμύρια δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 108 δις ευρώ χωρίς τους τόκους.
Τὰ ἴδια γράφει καὶ ἡ «Μαύρη Βίβλος τῆς Κατοχῆς» (ἀρχεῖο PDF, 15.4 Mb), τὴν ἐπιμέλεια τῆς ὁποίας εἶχε ὁ Μανώλης Γλέζος (σ. 20):
Πέρα από τους υπολογισμούς, η «Διασυμμαχική Επιτροπή», η οποία συνήλθε στο Παρίσι στις 14 Ιανουαρίου 1946 για το διακανονισμό των γερμανικών επανορθώσεων, αναγνωρίζει ως οφειλή της Γερμανίας προς την Ελλάδα το ποσό των 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ αγοραστικής αξίας 1938.
Über diese Berechnungen hinaus, hat das «Alliiertenkomitee» auf seiner Tagung in Paris am 14. Januar 1946 zur Regelung der deutschen Reparationen anerkannt, dass Deutschland Griechenland die Summe von 7,1 Milliarden US – $ (Kaufkraft 1938) schuldet.
Ἀπ’ τὴν ἄλλη ὁ καθηγητής τοῦ Ἀριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ζήσης Παπαδημητρίου ὑποστηρίζει στὸ Protagon ὅτι
- τὰ $7,1 δις ἀγοραστικῆς δύναμης 1938 ἦταν ἡ ἐπιδικασμένη συνολικὴ ἀποζημίωση πρὸς ὅλες τὶς χῶρες ἐναντίον τῶν ὁποίων πολέμησε ἡ Γερμανία·
- στὴν Ἑλλάδα ἐπιδικάστηκε μόλις τὸ 3,5% τῶν $7,1 δις (δηλαδή $250 ἑκατομμύρια)·
- αὑτὰ τὰ $250 ἑκατομμύρια ἀντιστοιχοῦν σὲ $106,7 δις ἀγοραστικῆς δύναμης 2010 ἢ €78,9 δις εὐρώ ἀγοραστικῆς δύναμης 2010:
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς γερμανών επιστημόνων, το ύψος των αποζημιώσεων ανέρχεται στο ποσό των 78,958 δις Ευρώ με βάση τις τιμές του 2010
Στη Συνδιάσκεψη των δυτικών νικητριών δυνάμεων που έλαβε χώρα στις 14 Ιανουαρίου 1946 στο Παρίσι και στην οποία συμμετείχε με εκπροσώπους της και η Ελλάδα συζητήθηκε και ψηφίστηκε το Σύμφωνο Αποζημιώσεων, σύμφωνα με το οποίο η ηττηθείσα Γερμανία κλήθηκε να καταβάλει αποζημιώσεις στους νικητές συνολικά ύψους 7,1 δις δολαρίων με βάση την αγοραστική δύναμη του 1938. Στη χώρα μας επιμερίστηκε το 3,5% αυτού του ποσού
Με βάση την αγοραστική δύναμη του 2010, η Ελλάδα εισέπραξε συνολικά 1,781 δις δολάρια από τα 106,7 δις δολάρια (με σημερινές τιμές 78,958 δις Ευρώ) που είχαν επιμεριστεί στη χώρα μας στη συνάντηση των Παρισίων του 1946.
Βλ. Karl-Heinz Roth, „Kahlfraß“(Κρανίου Τόπος) καθώς και „Die offene Reparationsfrage.Profiteure des Raubzugs müssen zahlen (Το ανοικτό ζήτημα των αποζημώσεων. Οι κερδισμένοι της ληστρικής επιδρομής θα πρέπει να πληρώσουν) στο : Lunapark 21, Zeitschrift zur Kritik der globalen Ökonomie, Heft 15, Herbst 2011, σελ. 41-50 και 51-55.
Τέλος, ὁ Sven Felix Kellerhoff γράφει στην εφημερίδα Die Welt πὼς στὴν Ἑλλάδα ἐπιμερίστηκε 4,5% τῶν ὑλικῶν γερμανικῶν ἀποζημιώσεων καὶ 2,7% τῶν ἀποζημιώσεων σὲ κάθε ἄλλη μορφή, δὲν ἀναφέρει ὅμως πουθενὰ τὸ ὕψος τῆς ἀποζημίωσης ποὺ ἐπιδικάσθηκε, εἴτε συνολικὴ εἴτε μονάχα πρὸς τὴν Ἑλλάδα.
Schuldet Deutschland den Griechen 70 Milliarden?, 2011-09-17:
Bei der Pariser Reparationskonferenz 1945/46 wurde Griechenland ein Anteil von 4,5 Prozent an den materiellen deutschen Reparationsleistungen zugestanden und von 2,7 Prozent an anderen Formen der Reparationen.
Does Germany Owe Greece $95 Billion from WW II?, 2011-09-20:
At the Paris Conference on Reparations, Greece was finally accorded 4.5% in material German reparation and 2.7% in other forms of reparations.
Die Welt & TIME: “Χρωστάει η Γερμανία στην Ελλάδα 95 δις δολάρια από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο;?;”, 2011-09-21.
Μάταια ἔφαγα τὸ Διαδίκτυο στὸ ψάξιμο γιὰ νὰ βρῶ ποιός λέει τὴν ἀλήθεια. Ἔτσι, πρὶν λίγες ἡμέρες ἀποφάσισα νὰ γράψω στὸν καθηγητὴ Ἱστορίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν Χάγκεν Φλάισερ. Ἰδοῦ ἡ διαφωτιστικὴ ἀπάντησή του:
[…]
Ο Μανώλης Γλέζος δυστυχώς επιμένει σε ορισμένες υπερβολές και λανθασμένες πληροφορίες, μολονότι έχω επισημάνει στον ίδιο και σε άλλους του Εθνικού Συμβουλίου, αλλά και σε τηλεοπτικές μου εκδηλώσεις ότι έτσι διευκολύνει την αδιάλλακτη “αμυντική” στρατηγική των Σραίντερ/Μέρκελ/κ.ο.κ. απορρίπτοντας τις ελληνικές αξιώσεις εν γένει ως μη σοβαρές…
Για λόγους χρόνου περιορίζομαι εδώ μόνο στα θρυλούμενα “7,1 δις $ που (τάχα) επιδικάστηκαν στην Ελλάδα” και που οι διάφοροι νεο-αντιστασιακοί της τσέπης στη Βουλή και στα ΜΜΕ τα παπαγαλίζουν.
Στην πραγματικότητα, οι Σύμμαχοι -στο Παρίσι, τον Γενάρη του ’46, (και πουθενά αλλού)- ΔΕΝ πήραν καμία απόφαση για πληρωτέα ΠΟΣΑ, αλλά μόνο για τα προαναφερθέντα ΠΟΣΟΣΤΑ, δηλ. για μερίδια σε μια πίτα που κανείς δεν ήξερε το πραγματικό μέγεθός της και η οποία με τα δεδομένα της εποχής αποδείχθηκε γρήγορα πολύ ισχνή. Έτσι, το μεγαλύτερο ατού της Ελλάδας ήταν το κατοχικό δάνειο, το οποίο αναγνωρίστηκε έμπρακτα ακόμη και από τη ναζιστική Γερμανία.
[…]
Ὁ Χάγκεν Φλάισερ εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μοῦ στείλει κι ἕν’ ἀπόσπασμα ἀπὸ βιβλίο του. Ἀντιγράφω ἐδῶ τὰ σχετικὰ ἀποσπάσματα:
Κατά τη Διάσκεψη της Γιάλτας, η οποία συνήλθε τον Φεβρουάριο του 1945, […] δεν καθορίστηκε ένα συνολικό τελικό ποσό, αν και η σοβιετική πλευρά είχε προτείνει το στρογγυλό ποσό των 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων (αξίας του 1938), από το οποίο η ίδια θα έπαιρνε το ήμισυ. Αργότερα προθυμοποιήθηκε να καλύψει από το δικό της μερίδιο και τις ανάγκες της Πολωνίας. Το άλλο 50 % των γερμανικών επανορθώσεων θα το μοιράζονταν μεταξύ τους όλα τα υπόλοιπα συμμαχικά κράτη. […] οι Βρετανοί απέρριψαν κάθε δέσμευση για συγκεκριμένο ποσό, το οποίο άλλωστε ήθελαν να κρατήσουν χαμηλά, για να πληρώσουν οι Γερμανοί πρώτα τα προπολεμικά χρέη τους (ιδίως τα χρεόγραφα που προήλθαν από τις επανορθώσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου), αλλά και τα τρέχοντα έξοδα κατοχής, τις εισαγωγές τροφίμων, κλπ.
Στη Διάσκεψη του Πότσνταμ (17 Ιουλίου – 2 Αυγούστου 1945), […], σε «παράπλευρες» συνομιλίες, ο επικεφαλής της αποστολής, ο Ιβάν Μάισκι, είχε ξεκαθαρίσει στους Δυτικούς ότι ήταν έτοιμος να μειώσει τις αξιώσεις για το σοβιετο-πολωνικό ήμισυ των επανορθώσεων στα 6 δις δολάρια (από 12 δις συνολικά). Και πάλι όμως δεν βρήκε ανταπόκριση.
Αλλά ακόμη και οι μειωμένες ελληνικές απαιτήσεις, μόνον έναντι των Γερμανών υπερέβαιναν το μαγικό ποσό των 10 δις δολαρίων, το οποίο – όπως φυσικά και το πολύ χαμηλότερο των 6 δις – Αμερικανοί και Βρετανοί είχαν ήδη κρίνει υπερβολικό, ακόμη και για το σύνολο των δυτικών κρατών, συμπεριλαμβανομένων μάλιστα της Γιουγκοσλαβίας και της Τσεχοσλοβακίας.
Το 51% των καταστροφών αποδόθηκαν σε γερμανική υπαιτιότητα, το 27% και το 18% , αντίστοιχα, στους Ιταλούς και Βούλγαρους, και το υπόλοιπο σε ελληνικές και συμμαχικές ενέργειες.
[Ἡ ἑλληνικὴ ἀντιπροσωπία] αναλώθηκε σε υποθετικούς υπολογισμούς διαφυγόντων κερδών από απώλεια εισοδημάτων και προϊόντων κατά τη διάρκεια του πολέμου, καθώς και στις χρηματο-οικονομικές συνέπειες για τις επόμενες δεκαετίες (συντάξεις, κλπ.). Αντίθετα, οι μεγάλες δυνάμεις είχαν ήδη αποφανθεί ότι εξαιτίας των περιορισμένων δυνατοτήτων της ακρωτηριασμένης Γερμανίας, τα διαφυγόντα κέρδη των συμμαχικών κρατών δεν θα συμπεριλαμβάνονταν στον καθορισμό των επανορθώσεων.
Έτσι οι ελληνικές διεκδικήσεις ξαφνικά περιορίστηκαν στις υλικές ζημιές που είχε υποστεί η χώρα· ωστόσο, κατά τον υπολογισμό των ζημιών αυτών οι Σύμμαχοι επέτρεψαν στην Ελλάδα σχεδόν να τις διπλασιάσει με μια μονοκονδυλιά – από τα αρχικά δηλωμένα 3,65 δις σε 7,181 δις δολάρια – και έτσι να βρεθεί τουλάχιστον στην ίδια περίπου θέση με το συγκριτικά «άκαπνο» Βέλγιο.
Ούτως ή άλλως, σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές των Αγγλοαμερικανών, η Διάσκεψη δεν είχε σκοπό να καθορίσει συγκεκριμένα ποσά, αλλά απλώς τα ποσοστά που η κάθε χώρα θα λάμβανε από τη συνολική δεξαμενή των επανορθώσεων, η χωρητικότητα της οποίας ήταν άγνωστη, οπωσδήποτε όμως πολύ κατώτερη των τεράστιων προσδοκιών.
οι μεγάλες και πλούσιες δυνάμεις […] απέσπασαν κυριολεκτικά τη μερίδα του λέοντος εξαιτίας των κριτηρίων διανομής, τα οποία οι ΗΠΑ είχαν διαμορφώσει εν κρυπτώ, με βάση πρωτίστως την παραγωγή πολεμοφοδίων και εν γένει την υλική προσφορά στην τελική νίκη των Συμμάχων.
Στη στήλη «Έξοδα πολέμου», το ποσοστό της Ελλάδας ανήλθε σε λιγότερο από 0,1%! Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αυτές, το ποσοστό που η διάσκεψη του Παρισιού τελικά επιδίκασε στην Ελλάδα παρουσιάστηκε ως γενναιόδωρο. Στο δυτικό ήμισυ της διαθέσιμης «πίτας» θα λάμβανε 2,70 % από την «Κατηγορία Α» (δηλαδή όλες τις μορφές γερμανικών επανορθώσεων εκτός της ομάδας Β, πρωτίστως όμως τις γερμανικές περιουσίες στο εξωτερικό), ενώ η καθεμία από τις αγγλοσαξωνικές δυνάμεις θα έπαιρνε 28%. Από την «Κατηγορία Β» (δηλαδή κυρίως βιομηχανικές εγκαταστάσεις και πλοία) προβλεπόταν για την Ελλάδα ένα ποσοστό 4,35%. Οι ελληνικές διαμαρτυρίες επέφεραν τελικά μια ελάχιστη αύξηση του ποσοστού και κάποιες ασαφείς υποσχέσεις για πρόσθετες επανορθώσεις σε είδος (σε γερμανικό εργατικό δυναμικό), εντούτοις η Αθήνα επέμεινε αρχικά στην άρνησή της και υπέγραψε τη συμφωνία μόλις στις 14 Ιανουαρίου 1946, με δεκαήμερη καθυστέρηση, φοβούμενη πολιτική απομόνωση.
Οι μικρές εισροές (σχεδόν αποκλειστικά σε είδος) που η Αθήνα τελικά έλαβε από τις τρεις πρώην δυνάμεις κατοχής δεν χρησιμοποιήθηκαν για τα θύματα του πολέμου, αλλά απορροφήθηκαν ανεξέλεγκτα «για την ανοικοδόμηση της χώρας» στα άδυτα του κρατικού κορβανά.
Οι ιταλικές επανορθώσεις καθορίστηκαν με τη Συνθήκη Ειρήνης στα 105 εκατομμύρια δολάρια, και αργότερα μειώθηκαν με κάποιες διευκολύνσεις πληρωμής στα 100,8 εκατομμύρια.
Από τα 985 εκατομμύρια δολάρια που η Ελλάδα είχε ζητήσει για επανορθώσεις από τη Βουλγαρία στη Διάσκεψη Ειρήνης του 1947 της επιδικάστηκαν μόνο 45 εκατομμύρια […] Τελικά, με το Σύμφωνο της 9ης Ιουλίου 1964 η Σόφια δεσμεύθηκε στην καταβολή μόνον 7 εκατομμυρίων δολαρίων σε είδος.
Από τους «μικρούς», ιδίως όμορες χώρες όπως η Δανία, το Βέλγιο και η Ολλανδία είχαν ήδη συνειδητοποιήσει ότι σημαντικό μέρος της αγροτικής τους παραγωγής παρέμεινε αδιάθετο εφόσον η κατεστραμμένη Γερμανία αδυνατούσε να αναλάβει τον παραδοσιακό προπολεμικό της ρόλο ως ο καλύτερος πελάτης τους. Έτσι η realpolitik επέβαλλε τον παραμερισμό των πολιτικής φύσεως αντιρρήσεων κατά του νέου υπερατλαντικού μανιφέστου, ότι δηλαδή η πολυπόθητη ανάκαμψη και ευημερία ολόκληρης της Ευρώπης κρεμόταν από την άμεση ανόρθωση της Γερμανίας και της οικονομίας της.
Η Ελλάδα, η οποία για την ανασυγκρότησή της είχε διεκδικήσει 100 από τις αρχικά προβλεπόμενες 1.800 και πλέον γερμανικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις που θα μεταφέρονταν στις συμμαχικές χώρες, έμεινε ανικανοποίητη.
η απώλεια αξίας για την οφειλέτρια Γερμανία ήταν σχεδόν πάντα πολλαπλώς μεγαλύτερη από το όφελος για τους λαμβάνοντες, δηλαδή τις συμμαχικές χώρες. Στη Γερμανία το «ντεμοντάζ» συγκεκριμένων βιομηχανικών μονάδων διέσπασε δοκιμασμένα παραγωγικά σύνολα, αφήνοντας άνεργους έμπειρους ειδικευμένους εργάτες. Στην προβλεπόμενη χώρα παραλαβής αντιθέτως – ιδιαίτερα όταν αυτή βρισκόταν μόλις στο ξεκίνημα της βιομηχανικής ανάπτυξης – συχνά έλειπαν η τεχνογνωσία, η κοινωνική και οικονομική υποδομή και πολλά άλλα.
το άτυπο αγγλοαμερικανικό διευθυντήριο της διασυμμαχικής Συνδιάσκεψης για το εξωτερικό χρέος της Γερμανίας επέβαλε στην περίφημη Συμφωνία του Λονδίνου (1953) να αναβληθεί «η εξέταση» (και μόνο) όλων των απαιτήσεων που πηγάζουν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο «έως τον οριστικό διακανονισμό του ζητήματος των αποζημιώσεων».
Η διατύπωση αυτή παρέπεμπε με ηθελημένη ασάφεια σε μελλοντικό διακανονισμό με μια ενιαία Γερμανία. Μια τέτοια εξέλιξη θεωρούνταν, ωστόσο, εντελώς ανέφικτη λόγω της διαίρεσης του κόσμου σε δύο εχθρικά στρατόπεδα. Με σκανδαλώδη τρόπο λοιπόν, η σύμβαση του Λονδίνου συνδύασε την επισήμανση ότι δεν παρενέβαινε στο ζήτημα των επανορθώσεων με την έσχατη, την αποφασιστική παρέμβαση στο θέμα αυτό – δηλαδή την επ’ αόριστον αναβολή της ανεπιθύμητης ρύθμισης. Με αυτόν τον τρόπο η Βόννη, βασιζόμενη στην «επικουρία των Αμερικανών φίλων μας», παρέπεμπε τη δυσάρεστη υποχρέωση των πολεμικών αποζημιώσεων στις (ανύπαρκτες ελληνικές) καλένδες! Η γερμανική στρατηγική αποσκοπούσε ρητά στην «αέναη διατήρηση αυτής της ενδιάμεσης κατάστασης εκκρεμότητας μιας μη επικυρωμένης ειρήνης, ώστε οι αξιώσεις των άλλοτε αντιπάλων μας είτε να εκπέσουν από μόνες τους είτε να παραγραφούν».
Ὁ Χάγκεν Φλάισερ παραπέμπει συχνὰ στὸ βιβλίο τοῦ Jörg Fisch Reparationen nach dem Zweiten Weltkrieg, «Ἀποζημιώσεις μετὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».
Ἀπ’ τ’ ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι:
- οἰ Ἄγγλοι βρῆκαν τὴν ἀρχικὴ πρόταση τῶν Σοβιετικῶν γιὰ 10 + 10 δις δολλάρια συνολικὴ ἀποζημίωση «ὐπερβολική»·
- στὴ συνέχεια οἱ Ἀγγλοαμερικάνοι βρῆκαν «ὑπερβολικὴ» καὶ τὴ νέα πρόταση τῶν Σοβιετικῶν γιὰ 6 + 6 δις δολλάρια συνολικὴ ἀποζημίωση·
- ἡ Ἑλλάδα ζήτησε $10 δις ἀποζημίωση ἀπ’ τὴ Γερμανία·
- τελικὰ τῆς ἐπιδικάστηκε μόνο 2,7% τῶν ἀποζημιώσεων τύπου Α και 4,5% τῶν ἀποζημιώσεων τύπου Β·
- οὐδέποτε ἐπιδικάστηκε συγκεκριμένο ὕψος ἀποζημιώσεων, οὔτε συνολικῶν οὔτε πρὸς τὴν Ἑλλάδα·
- ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν καταβολὴ χαμηλῶν ἀποζημιώσεων ἀπ’ τὴ Γερμανία, καθὼς καὶ γιὰ τὸ πάγωμα τῆς καταβολῆς ἀποζημιώσεων ἦταν οἱ Σύμμαχοι·
- ἡ Ἑλλάδα ζήτησε ἀρχικὰ ἀπ’ τὴ Βουλγαρία $985 ἑκατομμύρια, ἀλλὰ τελικὰ συμφωνήθηκε νὰ καταβληθοῦν μόλις $7 ἑκατομμύρια·
- ἡ Ἱταλία συμφώνησε νὰ καταβάλει στὴν ἙλλΑδα $100,8 ἑκατομμύρια.
Ὁ Μανώλης Γλέζος ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀποζημιώθηκε ἀπ’ τὴν Ἰταλία καὶ τὴ Βουλγαρία. Βλέπουμε ὅμως ὅτι κι οἱ ἀποζημιώσεις αὐτὲς ἦταν πενιχρές: Ἡ Βουλγαρία συμφώνησε νὰ δώσει μόλις τὸ 0,7% τῶν ἀποζημιώσεων ποὺ εἶχε ἀρχικὰ ζητήσει ἡ Ἑλλάδα! Πῶς γίνεται καὶ εἴμαστ’ εὐχαριστημένοι μὲ τὶς βουλγαρικὲς κι ἰταλικὲς ἀποζημιώσεις, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὶς γερμανικές;
Ὁ Μανώλης Γλέζος τονίζει τὶς θυσίες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Βλέπουμε ὅμως ὅτι ὑπάρχουν καὶ διαφορετικὰ κριτήρια στὸν ὑπολογισμὸ τῶν ἀποζημιώσεων, συγκεκριμένα ἡ πολεμικὴ δαπάνη στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ Ἄξονα. Σίγουρα δὲν εἶναι εὔκολο νὰ συμφωνήσει κανεὶς σ’ ἀντικειμενικὰ κριτήρια· ὁ ἕνας θὰ προτάσσει τὶς ἀπώλειες ζωῶν, ὁ ἄλλος τὶς ὑλικὲς ἀπώλειες, ὁ παράλλος τὴ συμβολὴ στὴ νίκη, κάποιος ἄλλος τὴ δαπάνη γιὰ ὅπλα καὶ πυρομαχικά. Ποιός ἔχει δίκιο; Ὅλοι καὶ κανένας.
Τὰ διαφυγόντα κέρδη νὰ τὰ συμπεριλάβουμε στὶς ἀπώλειες; Εἶναι ἀπώλεια ἡ ὑπογεννητικότητα; Οἱ ὧρες ποὺ δὲν ἐργάστηκαν οἱ ἐπιστρατευμένοι; Τὰ ἔνσημα ποὺ δὲν κόλλησαν; Τ’ ἀγαθὰ ποὺ δὲν παρῆγαν; Τὸ πρόβλημα ἂν τὰ παραπάνω θεωρηθοῦν ἀπώλειες εἶναι πὼς μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικό, ὅποιος σκοτώνει κάποιον θὰ ἔπρεπε νὰ δικάζεται ὅχι γιὰ ἕναν, ἀλλὰ γι’ ἄπειρους φόνους: αὐτουνοῦ ποὺ σκότωσε, τῶν παιδιών ποὺ θὰ ἔκανε ὁ σκοτωμένος ἂν ζοῦσε, τῶν παιδιῶν ποὺ θὰ ἔκαναν τὰ παιδιά ποὺ δὲν ἔκανε κτλ. Τὸ Ταλμοὺδ καὶ τὸ Κοράνι γράφουν πὼς ὅποιος σώζει μιὰ ζωή, σώσει ὅλον τὸν κόσμο. Ἀντιστρόφως, ὅποιος σκοτώνει μιὰ ζωή, σκοτώνει τὸν κόσμον ὁλόκληρο:
Whoever destroys a soul, it is considered as if he destroyed an entire world. And whoever saves a life, it is considered as if he saved an entire world.
Mishnah Sanhedrin 4:5; Babylonian Talmud Tractate Sanhedrin 37a
Ἡ μόνη συνετὴ ἄποψη ποὺ ἔχω διαβάσει γιὰ τὶς γερμανικὲς ἀποζημιώσεις άνήκει στὸν Χάγκεν Φλάισερ ἀπὸ συνέντευξή του στὸ γερμανικὸ ραδιόφωνο:
Also Reparationszahlungen, ich versuche das auch griechischen Gesprächspartnern und auch Politikern klarzumachen, ist in der derzeitigen Situation völliger Humbug. Meiner Ansicht nach hätte Griechenland lange schon offiziell auf Reparationszahlungen verzichten sollen, aber mit der Bitte oder Bedingung oder wie immer sie das sagen wollen, dass die deutsche Seite sich zumindest mal auf die Verhandlungsbank setzt – an den Verhandlungstisch, um zu fragen, was passiert mit dem Kredit. Denn das deutsche Argument lautet immer, Reparationen werden von Verlierern an die Sieger bezahlt, mittlerweile sind wir nicht mehr Verlierer, sondern sind Partner und Freunde. Aber Schulden bezahlt man auch an Freunde.
Τώρα οι αποζημιώσεις, προσπαθώ να το κάνω σαφές και σ’ Έλληνες συνομιλητές και σε πολιτικούς, στις παρούσες συνθήκες είναι σκέτη σαχλαμάρα. Έτσι όπως το βλέπω, η Ελλάδα θα όφειλε εδώ και καιρό να παραιτηθεί επισήμως απ’ τις αποζημιώσεις, αλλά με την παράκληση ή τον όρο ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε ότι η γερμανική πλευρά τουλάχιστον θα καθήσει στην τράπεζα –στο τραπέζι– των διαπραγματεύσεων σχετικά με το ζήτημα του δανείου. Διότι το γερμανικό επιχείρημα είναι πάντοτε: «Αποζημιώσεις καταβάλλονται απ’ τους ηττημένους προς τους νικητές, αλλά στο μεταξύ δεν είμαστε πια ηττημένοι, αλλά εταίροι και φίλοι σας». Τα χρέη όμως τα εξοφλεί κανείς ακόμα κι όταν χρωστά σε φίλους.
Τὸ ἐπιχείρημα «Τὰ χρέη τὰ ἐξοφλεῖ κανεὶς ἀκόμα κι ὅταν χρωστᾶ σὲ φίλους» εἶναι γερμανικῆς νοοτροπίας, ὅχι ἑλληνικῆς. Γι’ αὐτὸ, ἂν καὶ δὲν πρόκειται νὰ ἐντυπωσιάσει ἕναν Ἕλληνα, θὰ μποροῦσε νὰ πείσει ἄνετα ἕναν Γερμανό. Κι αὐτοὶ ποὺ πρέπει νὰ πειστοῦν, προκειμένουν νὰ λάβουμε κάποιες ἀποζημιώσεις, δὲν εἶναι οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ οἱ Γερμανοί.
Θερμὲς εὐχαριστίες στὸν καθηγητὴ Χάγκεν Φλάισερ.
76 σχόλια
Comments feed for this article
2012/04/30 στἰς 19:58
qq
Πολύ ενδιαφέρον αυτό το θέμα, αν και εγώ δεν το κατέχω καθόλου. Τελικά, πριν το ξαναδιαβάσω και πιθανώς πάλι δεν καταλάβω, πόσα μας χρωστούν σε τιμές εκείνης της εποχής, 7 δις? Εγώ πάντως θεωρώ το θέμα λήξαν. Όταν έπρεπε να τα ζητήσουμε δεν το κάναμε ή το ανταλλάξαμε με κάτι άλλο, τώρα μετά από 67 χρόνια να τα ζητάς είναι στα όρια του γελοίου.
2012/04/30 στἰς 20:13
Ein Steppenwolf
Κανείς δεν ξέρει αν και πόσα μας χρωστούν. Η Συνδιάσκεψη των Παρισίων είχε αποφασίσει πως απ’ ό,τι αποζημιώσεις έδιναν οι Γερμανοί εμείς θα παίρναμε το 2,7% των αποζημιώσεων τύπου Α και το 4,5% των αποζημιώσεων τύπου Β. Πόσες θα ήταν όμως οι αποζημιώσεις; Αυτό ποτέ δεν αποφασίστηκε.
Η τελευταία πρόταση των Σοβιετικών ήταν $6 δις αγοραστικής αξίας του 1938 στην ΕΣΣΔ και στην Πολωνία μαζί και $6 δις αγοραστικής αξίας του 1938 σε όλες τις άλλες χώρες μαζί. Αυτήν την πρόταση οι Αγγλοαμερικάνοι την είχαν βρει «υπερβολική», δηλαδή ήθελαν συνολικές αποζημιώσεις κάτω απ’ τα $12 δις.
Ο Γλέζος αντίθετα ισχυρίζεται πως η Συνδιάσκεψη αποφάσισε να δοθούν μόνο για την Ελλάδα αποζημιώσεις $7,1 δις!
2012/04/30 στἰς 20:48
qq
Δηλαδή μιλάμε για αστεία ποσά. Το ερώτημα κατά την ταπεινή γνώμη είναι πλέον, αν αξίζει το κόπο να τα διεκδικήσεις και ενδεχομένως να χάσεις κάτι άλλο.
2012/04/30 στἰς 20:59
Ein Steppenwolf
Ας υποθέσουμε ότι οι συνολικές αποζημιώσεις που πλήρωσε η Γερμανία ήταν $10 δις του 1938 κι ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να πάρει απ’ αυτές το 3,5%. Αυτό μας κάνει $350 εκατομμύρια του 1938. Αν υπολογίσουμε πληθωρισμό 3% το χρόνο, τότε τα $350 εκατομμύρια του 1938 γίνονται $3,12 δις σημερινά ή €2,356 δις σημερινά, δηλαδή ακριβώς όπως είπες, μιλάμε γι’ αστεία ποσά, για ποσά που καμιά σχέση δεν έχουν με τους ισχυρισμούς του Μανώλη Γλέζου περί €108 δις χωρίς τους τόκους.
Υπάρχει όμως και το αναγκαστικό δάνειο, το οποία το Τρίτο Ράιχ είχε αρχίσει να το εξοφλεί μέσα στον πόλεμο. Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε απ’ τη Γερμανία την εξόφλησή του με το επιχείρημα του Φλάισερ ότι «τα χρέη πρέπει να εξοφλούνται, ακόμα κι όταν είναι μεταξύ φίλων». Απ’ την εξόφληση του δανείου θα παίρναμε πολύ περισσότερα, όχι πάντως αρκετά για να λύσουν το πρόβλημα του ελληνικού χρέους.
2012/04/30 στἰς 23:44
argosholos
Πολύ καλό άρθρο! Άραγε θα βρει τον δρόμο του στην μπλογκόσφαιρα, έστω μεταξύ των σοβαρών myth busters, ή θα χαθεί; Πολλοί θα πούνε: αφού δεν είχες νέα χαρούμενα να πεις, καλύτερα να μη μας πεις κανένα…
Ένας από τους λόγους που φτάσαμε ως χώρα στο σημερινό χάλι, είναι ότι παρόλο που χιλιάδες ιστολόγια, πολιτικοί και πολιτικάντηδες ασχολήθηκαν με το θέμα, κανείς δεν έκανε το αυτονόητο, δηλαδή να ρωτήσει τους ειδικούς και μάλιστα τον αναγνωρισμένο γνώστη της περιόδου: τον Καθ Φλάισερ! Μπράβο σου και πάλι! Αλλά με τη πλειοδοσία δις που αναφέρονται για το θέμα, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς μειοδότης…Τι ωραία θα ήταν να παίρναμε τα δις για να συνεχίσουν να παίρνουν τις αναπηρικές συντάξεις τους οι άτυχοι τυφλοί της Ζάκυνθος!
Από ότι ξέρω συνέβη το ακριβώς αντίθετο στις αποζημιώσεις: Οι δυτικές χώρες και κυρίως η Αμερική ευνόησαν όχι μόνο τη μη αποπληρωμή των αποζημιώσεων αλλά πλήρωσαν επιπλέον και ένα κάρο λεφτά για την ανοικοδόμηση της Δυτικής Γερμανίας και της Ιαπωνίας, ώστε να θωρακίσουν τον “ελεύθερο κόσμο” από τον κομμουνισμό. Ακόμα και οι σοβιετικοί, παρόλο που μετέφεραν πολλά εργοστάσια και ειδικούς στη χώρα τους (όσα επέζησαν από τους στοχευμένους βομβαρδισμούς των Συμμάχων στο ανατολικό μέρος), βοήθησαν την μακαρίτισα ΛΔΓ με πολλούς τρόπους.
Το θετικό που προσφέρει η έρευνά σου είναι η υπόδειξη του Φλάισερ ότι τα δάνεια πληρώνονται κυρίως μεταξύ φίλων. Τυχόν άρνηση εκθέτει τους γερμανούς ως μπαταξήδες, δηλαδή αυτό ακριβώς που κατηγορούν τους έλληνες!
2012/05/01 στἰς 16:19
Ein Steppenwolf
Καλωσήρθες Αργόσχολε,
είναι χαρακτηριστικό ότι η Μαύρη Βίβλος της Κατοχής σ’ επιμέλεια Μανώλη Γλέζου δεν περιέχει ούτε μία σελίδα –ούτε μία γραμμή– βιβλιογραφία, όπως θα περίμενε κανείς από ένα ιστορικό βιβλίο. Ματαίως αναζήτησα έστω και μία παραπομπή σε κάποιο ιστορικό σύγγραμα.
Όταν ο Φλάισερ λέει ότι έχει επισημάνει τις υπερβολές και ανακρίβειες του Γλέζου και στην τηλεόραση αλλά και στον ίδιο τον Γλέζο και στ’ άλλα στελέχη του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, χωρίς αποτέλεσμα, μάλλον κι η παρούσα ανάρτηση δεν θ’ αλλάξει και πολλά πράγματα.
Δεν είναι μόνο ότι θα εκτεθούν οι Γερμανοί ως μπαταξήδες, είναι ότι η μη εξόφληση ενός χρέους είναι κάθετα αντίθετη στη γερμανική νοοτροπία.
2012/05/01 στἰς 00:23
keymangreek
Ἐπειδὴ ὁ κ. Φλάϊσερ δὲν εἶναι ὁ καταλληλότερος νὰ ἀποφανθεῖ εἰδικὰ ἐπὶ νομικῶν θεμάτων, δεῖτε τὸ ἑξῆς πρόσφατο συλλογικὸ ἔργο:
Το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων στην Ελλάδα – Διεθνείς και εθνικές διαστάσεις
2012/05/01 στἰς 16:22
Ein Steppenwolf
Μα το θέμα που συζητάμε δεν είναι νομικό, είναι ιστορικό. Συζητάμε το ύψος των γερμανικών αποζημιώσεων που επιδικάστηκαν (αν επιδικάστηκαν) το 1946 προς στην Ελλάδα. Γράφει τίποτα σχετικό το βιβλίο στο οποίο παραπέμπεις; Βλέπω ανάμεσα στους συγγραφείς και τον Μανώλη Γλέζο, που δυστυχώς δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με την τεκμηρίωση.
2012/05/02 στἰς 00:21
keymangreek
Ἐὰν θεωρεῖτε ὅτι στὶς διεθνεῖς σχέσεις δὲν ὑφίσταται δίκαιον, ἀλλὰ μόνον ἰσχύς, τότε τὸ θέμα εἶναι ἀμιγῶς πολιτικό.
Ἄν πάλι θεωρεῖτε ὅτι τὸ διεθνὲς δίκαιο ἔχει ἀκόμα κάποια ἀξία, τότε τὸ θέμα εἶναι νομικό.
Ἐπειδὴ ἡ πραγματικότης δὲν εἶναι μονοδιάστατη, τὸ θέμα εἶναι προφανῶς ΚΑΙ νομικὸ και πολιτικό.
Τὸ βιβλίο ποὺ συνέστησα καλύπτει πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς τὶς πλευρὲς ἀπὸ εἰδικοὺς ποὺ ἀσχολήθηκαν ἐπαγγελματικὰ μὲ τὸ θέμα.
2012/05/02 στἰς 09:56
Ein Steppenwolf
Φυσικά συμφωνώ ότι το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων είναι και νομικό και πολιτικό.
Όμως στην παρούσα ανάρτηση μάς απασχολεί ένα συγκεκριμένο ζήτημα: αν είχαν κάποτε επιδικαστεί αποζημιώσεις συγκεκριμένου ύψους και ποιού. Ο Μανώλης Γλέζος λέει ότι πράγματι η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε $7,1 δις του 1938 στην Ελλάδα. Ο Ζήσης Παπαδημητρίου λέει ότι τα $7,1 δις ήταν το σύνολο των επιδικασμένων αποζημιώσεων προς όλες τις χώρες που πολέμησαν τη Γερμανία. Ο Χάγκεν Φλάισερ λέει πως ποτέ δεν επιδικάστηκε συγκεκριμένο ποσό, αλλά μόνο ποσοστά. Ο Sven Felix Kellerhoff ουσιαστικά συμφωνεί με τον Φλάισερ.
Πώς μπορεί να μας βοηθήσει το βιβλίο του Περάκη ν’ απαντήσουμε το παραπάνω ερώτημα; Να ο πίνακας περιεχομένων:
Η εντύπωση που μου δίνεται είναι ότι εξετάζονται διάφορα ζητήματα διεθνούς δικαίου κι ότι μάταια θα ψάχνει κανείς εκεί τα $7,1 δις.
2012/05/02 στἰς 22:01
keymangreek
Ὅπως νομίζετε.
2012/05/02 στἰς 22:19
Ein Steppenwolf
Αν εσείς έχετε διαβάσει το βιβλίο, γιατί δε μας λέτε επιτέλους τι γράφει για το συγκεκριμένο ζήτημα; Επιδικάστηκε κάποιο συγκεκριμένο ποσό στην Ελλάδα ή όχι; Αν ναι, ποιο είναι αυτό το ποσό;
2012/05/03 στἰς 09:11
keymangreek
Ἀγαπητέ, ἐσεῖς ποὺ ἐνδιαφέρεσθε γιὰ τὶς λεπτομέρειες τοῦ θέματος καὶ εἶσθε λάτρις – ὀρθῶς – τῆς βιβλιογραφίας, δεῖτε τὸ βιβλίο, ἐφ’ ὅσον κρίνετε ὅτι σᾶς ἐνδιαφέρει. Ἂν πάλι κρίνετε ὅτι δὲν ἀξίζει τὸν κόπο, μὴν τὸ βλέπετε. Δὲν θὰ χαλάσομε γι’ αὐτὸ τὶς καρδιές μας.
2012/05/03 στἰς 12:03
Ein Steppenwolf
Από τη Γερμανία δεν είναι εύκολο να δει κανείς το βιβλίο. Ευτυχώς με το Διαδίκτυο μπορούν πολλοί άνθρωποι να ενώσουν εύκολα τις δυνάμεις τους, καθώς ό,τι δεν φτάνει ο ένας, μπορεί να το φτάνει ο άλλος.
2012/05/01 στἰς 13:52
qq
Τώρα μόλις ακούω σε βίντεο τον Τσίρπα να λέει, όπως μηδένισαν τα χρέη της Γερμανίας το 1953, να γίνει και με δα δικά μας. Τι χρέη είναι αυτά και πως προέκυψαν? Δεν πιστεύω να αφορά τις γερμανικὲς ἀποζημιώσεις λόγω πολέμου, διότι τότε διαγράφηκαν και τα χρέη προς εμάς. Μήπως αφορά το σχέδιο Μάρσαλ, δόθηκαν αυτά σε μορφή δανείων?
2012/05/01 στἰς 16:33
Ein Steppenwolf
Το 1953 η Διάσκεψη του Λονδίνου αποφάσισε το πάγωμα της καταβολής γερμανικών αποζημιώσεων μέχρι το όλο θέμα να διευθετηθεί οριστικά με συνθήκη ειρήνης. Όπως γράφει κι ο Φλάισερ:
Κατά τα άλλα, τα χρέη της Γερμανίας δεν διαγράφτηκαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις αποζημιώσεις για τον Πρώτον Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία τις εξόφλησε μόλις πριν δύο χρόνια, το 2010. Δηλαδή απ’ το 1920 ως το 2010 πλήρωνε αποζημιώσεις.
Το πάγωμα της καταβολής γερμανικών αποζημιώσεων για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποφασίστηκε απ’ τους Συμμάχους όχι από καλοσύνη και συμπάθεια προς τη Γερμανία, αλλά διότι την χρειάζονταν ως ανάχωμα ενάντια στον κομμουνισμό και ως ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας. Επιπλέον οι αποζημιώσεις καταβάλλονται από κράτη προς κράτη, άρα ένα κράτος έχει το δικαίωμα να τις παγώσει.
Οι αποζημιώσεις προς άτομα δεν πάγωσαν, π.χ. η Γερμανία έδωσε κάπου τριάντα δις (δολλάρια ή ευρώ;) σε θύματα του Ολοκαυτώματος.
Στα δικά μας τώρα. Έχουν οι ξένοι συμφέρον να μας χαρίσουν τα δάνεια ή έστω να παγώσουν την καταβολή τους; Αν ναι, μπορεί και να το κάνουν. Αν όχι, όσο και να χτυπιέται ο Τσίπρας ή όποιος άλλος, χάρισμα δεν πρόκειται να δούμε, εκτός κι αν μας έχουν οι ξένοι καμιά ιδιαίτερη αδυναμία.
Δεύτερον: πώς θ’ αποφασίσει μια ομάδα κρατών να χαρίσει δάνεια που έχουν χορηγήσει ιδιώτες; Τα ομόλογα δεν τ’ αγόραζαν ξένες κυβερνήσεις, αλλά ξένες ιδιωτικές επιχειρήσεις; Με τι δικαίωμα μπορεί η γαλλική κυβέρνηση να υποχρεώσει μια γαλλική ασφαλιστική εταιρεία ή έναν Γάλλο συνταξιούχο που επένδυσε σ’ ελληνικά ομόλογα να τα χαρίσει;
2012/05/01 στἰς 21:58
qq
Η τελευταία παράγραφος είναι όλα τα λεφτά. Περιττό να πω ότι συμφωνώ και με όλα τα άλλα.
2012/05/02 στἰς 16:00
Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος
Εξαιρετικός ο Φλάισερ, εξαιρετική και η πρωτοβουλία σου, Τυμβωρύχε.
2012/05/02 στἰς 16:10
Ein Steppenwolf
Ευχαριστώ πολύ!
2012/05/02 στἰς 16:51
argosholos
Να ρωτήσω κάτι, όσο το θέμα παραμένει ενεργό.
Αληθεύει ότι οι απαιτήσεις του ελληνικού κράτους σε περίπτωση δικαίωσης από τη Χάγη θα ικανοποιούνταν με τη κατάσχεση της περιουσίας του Ινστιτούτου Γκαίτε και αρχαιολογικών αποστολών; Είναι αυτή η μόνη περιουσία της Γερμανίας στην Ελλάδα; Μα υποθέτω ότι κάποιος παρακαλάει να υπάρχουν τέτοια πολιτιστικά ιδρύματα, όχι να τα κατάσχει και από πάνω…
Και τα παράδοξα δεν σταματούν εδώ. Το πρωτοδικείο Λιβαδειάς επιδικάζει ένα αστρονομικό ποσό, που προφανώς δεν μπορεί, έτσι και αλλιώς, να πληρωθεί με τη κατάσχεση των πολιτιστικών γερμανικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα (αν δεν υπάρχει άλλη περιουσία, βεβαίως). Ο Άρειος Πάγος (κατηγορείται ότι) σταματάει τις κατασχέσεις, όπως και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, ο οποίος όμως παρεμβαίνει στην ιταλική υπόθεση στη Χάγη υπέρ των θυμάτων. Δηλαδή ο έλληνας υπουργός δεν εφαρμόζει την απόφαση στη δική του χώρα και ζητάει την δικαίωση των θυμάτων όταν αυτά απογοητευμένα από την ίδια την απόφασή του προσφεύγουν μέσω Ιταλίας. Τι άραγε θα σκέφτονταν οι δικαστές της Χάγης για τις σχιζοφρενικές ενέργειες της Ελλάδας; Είναι δυνατόν η κυβέρνηση της Ελλάδας, που είναι γνωστή παγκοσμίως για τη σοβαρότητά της (διαχρονικά), να προσφεύγει σε πολιτικάντικες ενέργειες και μάλιστα δια΄στόματος του Πρωθυπουργού, για εσωτερική κατανάλωση;
2012/05/02 στἰς 17:41
Ein Steppenwolf
Τα σχόλια δεν κλείνουν σε καμιά ανάρτηση. Δηλαδή μπορείς να σχολιάζεις, να ρωτάς και ν’ απαντάς όποτε θέλεις.
Κι εγώ αυτό είχα διαβάσει, ότι η περιουσία του γερμανικού Δημοσίου στην Ελλάδα ήταν τα κτήρια του Ινστιτούτου Γκαίτε, της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής και μερικά ακόμα, συνολικά ούτε δέκα αν θυμάμαι καλά. Πράγματι η ζημιά απ’ τον πλειστηριασμό αυτών των κτηρίων θα ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ το όποιο όφελος. Το γερμανικό Δημόσιο ουσιαστικά αυτήν την περιουσία έχει στην Ελλάδα. Επειδή πρόκειται για περιουσία ξένου κράτους, η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να εμποδίσει την κατάσχεση για λόγους εθνικού συμφέροντος, όπως ακριβώς και έκανε τότε. Φυσικά περιουσία έχουν και διάφορες γερμανικές εταιρείες, οι οποίες όμως είναι ιδιωτικές.
Η νομική πλευρά του θέματος είναι εξαιρετικά περίπλοκη και νομίζω ότι αν κάποτε κλείσει το θέμα, ο κερδισμένος θα κερδίσει μάλλον χάρη σε κάποιο νομικό τρικ, παρά για λόγους ουσίας.
2012/05/16 στἰς 13:28
alienellin
Σου στέλνω με ημέιλ κάτι σχετικό
2012/05/16 στἰς 13:46
Ein Steppenwolf
Ευχαριστώ. Ούτ’ εγώ ήξερα για την οικογένεια Παπακωνσταντίνου. Μου αρέσει ότι το κείμενο είναι έτσι συνταγμένο ώστε να δίνει την εντύπωση ότι ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακονωσταντίνου είναι γιος του πολιτικού Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, ενώ είναι ανηψιός. Το κείμενο δεν περιέχει ανακρίβειες όσον αφορά το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας: γράφει ότι ο Μιχάλης ήταν γιος του Γεωργίου και ότι ο Γιώργος είν’ εγγονός του Γεωργίου. Δεν γράφει όμως ότι ο Γιώργος δεν είναι γιος, αλλά ανηψιός του Μιχάλη, γιος του αδελφού του Μιχάλη.
Το πλέον σατανικά αριστουργηματικό κείμενο που γνωρίζω που να δίνει μια εντελώς λανθασμένη εντύπωση χωρίς εντούτοις να περιέχει ανακρίβειες, αφορούσε τον John McCain:
Αναρωτιώμουν, όσο ήμουν ακόμα πεσμένος στην παγίδα: πώς γίνεται ο πατέρας να πολιτεύεται με τη ΝΔ κι ο γιος με το ΠαΣοΚ; Έχουμε άραγε τέτοια παραδείγματα στην Ελλάδα; Μόνο τα δύο αδέλφια, η Ντόρα Μπακογιάννη κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που ανήκουν πια σε διαφορετικά κόμματα, μου έρχονται στον νου.
2012/05/16 στἰς 14:13
alienellin
Νομίζω ότι ο γιός του Λιβανού (σκάνδαλο Φλοίσβου -Έλλης Στάη) είναι βουλευτής ΝΔ
http://gkdata.gr/2012/02/21/%ce%bf-%ce%b2%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%ae%cf%82-%ce%bd%ce%b4-%cf%83%cf%80%ce%ae%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bb%ce%b9%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%be%ce%ad%cf%87%ce%b1%cf%83/
2012/05/16 στἰς 14:28
Ein Steppenwolf
Πράγματι! Αλλά κι ο πατέρας Λιβανός, δηλαδή ο Διονύσης, πριν πάει στο ΠαΣοΚ εκλέχθηκε τρεις φορές με τη ΝΔ.
2012/05/26 στἰς 00:52
Ein Steppenwolf
Νέο ποίημα του νομπελίστα λογοτέχνη Günter Grass, υπέρ της Ελλάδας: Europas Schande, Η ντροπή της Ευρώπης. Αν και φιλέλληνας, δεν κάνει πουθενά λόγο γι’ αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια.
2012/05/26 στἰς 13:23
Ein Steppenwolf
Ελληνική μετάφραση απ’ την Πατρίτσια Αδαμοπούλου.
2012/05/27 στἰς 11:56
Ein Steppenwolf
Η Frankfurter Algemeine Zeitung γράφει ότι το ποίημα δεν είναι του Grass, αλλά πρωτοδημοσιεύτηκε στο σατυρικό περιοδικό Titanic με την υπογραφή «Günter Grass» και η σύνταξη της Süddeutschen Zeitung το εξέλαβε για πραγματικό ποίημα του Grass.
2012/05/27 στἰς 12:19
Ein Steppenwolf
Κι όμως ο Grass το διάβασε ο ίδιος στο ραδιόφωνο. Αρχείο mp3 (2Mb).
2012/05/27 στἰς 12:42
Ein Steppenwolf
Γκ. Γκρας: Εγώ συνέταξα το ποίημα για την Ελλάδα.
2012/05/28 στἰς 10:08
Ein Steppenwolf
Έλληνες αμπάλατοι:
2012/06/04 στἰς 14:21
Ein Steppenwolf
Pourquoi l’Allemagne doit être généreuse avec la Grèce:
Αυτό που δεν καταλαβαίνει η Γερμανίδα αρθρογράφος Beate Klarsfeld, πρώην υποψήφια του κόμματος «Die Linke» («Η Αριστερά») είναι ότι τα χρήματα της γενναιοδωρίας θα πάνε στις εκατό χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο.
2012/06/05 στἰς 17:07
alcaios
Από ποιόν, ποιούς εννοειτε; Τη Νέα Δημοκρατία, το Πασόκ, το Λάος; Διότι αυτοί μέχρι τώρα διοικούσανε το κράτος – και λυμαίνονταν το δημόσιο χρήμα αμέσως ή εμμέσως! Απόδειξη, το πόσοι ΑΦΡΑΓΓΟΙ κι ΑΠΑΊΔΕΥΤΟΙ, ΑΠΟΛΊΤΙΣΤΟΙ υπουργοί, γραμματείς Φαρισαίοι και Συμβουλοι κάθε είδους βρέθηκαν με τεράστιες περιουσίες ( που κατά το πλείστον εξάγησαν σε εξωτερικό και σε οφ σόρ εταιρείες – όταν δεν έγιναν πολυκατοικίες σε Αθήνα Παρίσι Λονδίνο Νέα Υόρκη, ελληνικά νησιά κλπ. ή πλοία…). Ε, αφήστε να δούμε τι θα κάνουν και οι άλλοι. Τους προηγούμενους τους ξέρουμε: ΚΑΤΈΚΛΕΨΑΝ το κράτος και τους πολίτες του, διέλυσαν και ξεπούλησαν το δημόσιο ( νοσοκομεία, σχολεία, ΟΤΕ, ΣΕΚ, ΟΣΕ, Ολυμπιακή, αεροδρόμια, λιμανια και άλλα πολλά) και – με ποιό θράσος και ΄δικαίωμα – μας ”παραίτησαν” κι από την εθνική μας κυριαρχία..ΑΙΣΧΟΣ δηλαδή!
Δεν χρειάζεται και πολλή βιβλιογραφία για την απόδειξη όλων αυτών..Οσο για το άρθρο της Beate Klarsfeld, ευπρόσδεκτο – νάναι καλά – παρ’όλο που δεν ξέρει πολύ καλά την ελληνική ιστορία και το ελληνικό πρόβλημα των 35 τελευταίων χρόνων.. Καταλαβαίνει πάντως τουλάχιστον, στην γενναιοδωρία της, αυτό που και ο Martin Wolf εννοεί στο άρθρο ”Mais que veut donc l’Allemagne” στην
GardianFinancial Times και στο ”Le Monde” du 5 juin. Διαβάστε τα..Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.
2012/06/05 στἰς 19:04
Ein Steppenwolf
Καλωσήλθες Αλκαίε,
πρόσθεσα στο σχόλιό σου παραπομπές στο άρθρο του Martin Wolf.
Συγκεκριμένα εννοούσα τον ΣυΡιζΑ και τις εκατό χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο που έχει προαναγγείλει, αλλά συμφωνώ ότι η ΝΔ, το ΠαΣοΚ και ο ΛαΟΣ μια απ’ τα ίδια (θα) κάνανε. Εννοώ πως ό,τι χρήματα τυχόν λάβουμε απ’ τη γερμανική γενναιοδωρία θα σκορπιστούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σκορπίστηκαν τα διάφορα δάνεια, τα πακέτα Delors και Santer, τα λεφτά των ΜΟΠ κτλ.
Η Beate Klarsfeld αντιλαμβάνεται το πρόβλημα ως αποκλειστικά λογιστικό: νομίζει πως απ’ την Ελλάδα λείπουν τα λεφτά και μόνο· αν λοιπόν η Γερμανία φανεί γενναιόδωρη, το πρόβλημα θα λυθεί. Τον Martin Wolf δεν φαίνεται να τον απασχολεί το ζήτημα των διαρθρωτικών αλλαγών στις οικονομίες της περιφέρειας.
Αν καταλαβαίνω καλά, για σένα ο ΣυΡιζΑ δεν είναι μια απ’ τα ίδια· έχεις εναποθέσει σ’ αυτόν πολλές ελπίδες και πιστεύεις ότι μπορεί να φέρει πραγματική αλλαγή. Δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία σου. Εν πάση περιπτώσει, ο χρόνος θα δείξει.
2012/06/06 στἰς 15:16
Ein Steppenwolf
Is Greece European? By Robert D. Kaplan:
2012/06/07 στἰς 12:05
Vassia Karabelias
Οχι, φίλε Ein Steppenwolf. Δεν έχω καμμιά σιγουριά. Φοβάμαι μάλιστα. Πως να είναι κανείς σίγουρος;; Απλώς προσπαθώ να σκέφτομαι και να κρίνω όσο γίνεται με περισσότερη ενάργεια, και όσο γίνεται πιό κοντά στην καθημερινότητα ( στην Ελλάδα, στον κόσμο).. Και ξέρω πως παίρνω, παίρνουμε, ένα μεγάλο ρίσκο. Ελπίζοντας, ναι, στο καλύτερο – για τον λαό μας, που δεν αντέχει άλλη εξαθλίωση. Δεν αντέχει! – ουρλιάζει πλέον έξω από τα φαρμακεία, τα νοσοκομεία, τις εφορίες κλπ. Πεινάει. (Καλές είναι οι μακροπρόθεσμες θεωρίες, αλλά τι κάνεις με την άμεση πραγματικότητα;). Και βέβαια λέτε για τις 100.000 θέσεις που ΘΑ δώσει ο Τσίπρας στους δικούς του. ΘΑ. ΕΑΝ.. ΙΣΩΣ. Και εάν δεν;
Το άμεσο είναι, νομίζω, να διώξουμε τους αχρείους λωποδύτες ( δεν βρίσκω λόγια να τους χαρακτηρίσω!) που κατέστρεψαν τη χώρα μας και τον κόσμο μας, σε αγαστή συνεργασία με τις αλλότριες δυνάμεις – που γνωρίζουμε.
Και να μείνουμε ΕΠΑΓΡΥΠΝΟΙ ( και ”θαρραλέοι” – συγχωρέστε μου την υπερβολή..) ούτως ώστε να εξαναγκάσουμε – ισως, ελπίζω – τους μελλοντικούς κυβερνώντες να πραγματοποιήσουν τις υποσχέσεις. Εχουμε αγώνες μπροστά μας..
Θα σας παρακολουθώ, πλέον. Με θερμούς χαιρετισμούς!
2012/06/07 στἰς 13:12
Ein Steppenwolf
Εισερχόμαστε στο μείζον πρόβλημα κάθε συζήτησης για την Ελλάδα, αυτό της πραγματικότητας: τι ακριβώς συμβαίνει, ποιοι φταίνε κτλ. Αν καταλαβαίνω καλά, για σένα φταίνε οι ξένοι μαζί με τους Έλληνες που μας πούλησαν σ’ αυτούς. Διαφωνώ, αλλά θέλει μεγάλη κουβέντα για να εξηγήσω τη θέση μου. Ίσως να πρέπει να γράψω μια σχετική ανάρτηση.
2012/06/07 στἰς 12:17
Vassia Karabelias
Tou Wolf kathws kai ths Beate Klarsfeld ta diavassa sto Monde thn idia mera. Menw sth Gallia kai parakolouthw ossa grafontai.
V.
2012/06/07 στἰς 13:07
Ein Steppenwolf
Η γαλλική μετάφραση του άρθρου του Wolf αφήνει έξω κάποιες φράσεις του αγγλικού πρωτοτύπου.
2012/06/19 στἰς 08:10
keymangreek
Ἂν θέλετε στεῖλτε μου τὴν ἠλ. διεύθυνση νὰ σᾶς στείλω κάποιο ἄρθρο ποὺ ἴσως σᾶς ἐνδιαφέρει. Αὐτό, ἐπειδὴ τὰ σχόλια τοῦ WP δὲν εἶναι γιὰ ἀναρτήσεις ἄρθρων. Εὐχαριστῶ.
2012/06/19 στἰς 11:53
Ein Steppenwolf
Κάντε κλικ πάνω στο avatar μου με την εικόνα του λύκου και θα μεταφερθείτε στην ιστοσελίδα με το πλήρες προφίλ. Εκεί φαίνεται και η διεύθυνση ημέιλ μου. 🙂
2012/06/19 στἰς 15:23
Ein Steppenwolf
Germany, Greece and the Marshall Plan:
2012/06/29 στἰς 15:50
Ein Steppenwolf
«Μέχρι και οι Nαζί αναγνώριζαν το χρέος»:
2012/07/20 στἰς 16:52
Ein Steppenwolf
Σύμφωνα με τους γερμανικούς Financial Times (Mittenwalde will Berlin ausnehmen), η γερμανική πόλη Mittenwalde ζητά απ’ το Βερολίνο να ξεπληρώσει ένα χρέος 400 Gulden απ’ το 1462. (Το Gulden μάλλον λέγεται φιορίνι στη γλώσσα μας). Από τότε έχουν περάσει 450 χρόνια, αλλά για κάποιον λόγο που δεν καταλαβαίνω οι υπολογισμοί των τόκων έχουν γίνει για 467 χρόνια.
Με απλό τοκισμό κι επιτόκιο 6%, τα 400 φιορίνια γίνονται μετά από 467 χρόνια 11.200 φιορίνια.
Με σύνθετο τοκισμό κι επιτόκιο 6%, τα 400 φιορίνια γίνονται 2.500.000.000.000 φιορίνια, δηλαδή 2,5 τρισεκατομμύρια φιορίνια.
Ένα φιορίνι αντιστοιχεί σε 10.000 σημερινά ευρώ. Τα 11.200 φιορίνια είναι λοιπόν 112 εκατομμύρια ευρώ και τα 2,5 τρισεκατομμύρια φιορίνια είναι 25 τετρακισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 70 χιλιάδες φορές το χρέος του ελληνικού Δημοσίου.
Πάντως πολύ ενδιαφέρουσες είναι οι απόψεις «Schulden holen einen immer wieder ein, egal wie alt sie sind» και «Grundsätzlich sind alte Verträge oder Forderungen durchaus bindend», δηλαδή τα χρέη μάς βαραίνουν πάντα, όσο παλιά κι αν είναι και συμβόλαια και αξιώσεις καταρχήν παραμένουν δεσμευτικά, όσο παλιά κι αν είναι. Αν αυτή η αρχή εφαρμοζόταν στην περίπτωση του κατοχικού δανείου της Ελλάδας προς τη Γερμανία, θα λαμβάναμε κάμποσα δισεκατομμύρια ευρώ.
2012/07/20 στἰς 21:07
alienellin
Κοινώς, ‘τα δικά σας σύκα, τα δικά μας καρύδια”. Σε περίπτωση που δεν ξέρεις την παροιμία, πράγμα διόλου απίθανο αφού δεν έχω ακούσει άλλον να τη λέει, σημαίνει το να ονομάζεις το ίδιο πράγμα με άλλο όνομα, ανάλογα με το συμφέρον σου, αλλέως και “δυο μέτρα και δυο σταθμά”.
2012/07/20 στἰς 21:32
Ein Steppenwolf
Στην περίπτωσή μας έχουμε ενδογερμανική διαμάχη, οπότε η όχι ακριβώς πασίγνωστη παροιμία δεν εφαρμόζεται. Δεν πρόκειται π.χ. για λεφτά που χρωστά η Πολωνία στη Γερμανία, αλλά για λεφτά που μία γερμανική πόλη (υποτίθεται ότι) χρωστά σε μιαν άλλη ομοίως γερμανική πόλη.
Αυτό όμως που επιβεβαιώνει η ιστορία είναι ότι σύμφωνα με τη γερμανική νοοτροπία «τα χρέη είναι χρέη και δεν ξεγράφονται». Αφού δεν μπορούμε ν’ αναγκάσουμε δϊά της βίας τη Γερμανία να επιστρέψει το δάνειο, αυτό που μάς μένει είν’ ένα επιχείρημα που ν’ αγγίζει τη γερμανική ψυχή, δηλαδή όχι κάτι σαν «Παλιογερμανοί, ναζήδες, φασισταριά, που μας μισείτε γιατί σας ταπεινώσαμε στον Β’ ΠΠ, φέρτε ρε πίσω τα λεφτά μην έρθουμ’ από κει!», αλλά κάτι σαν «Είμαστε φίλοι και εταίροι, σας αγαπάμε, σας εκτιμούμε, σας θαυμάζουμε, σας σεβόμαστε, σας ευχαριστούμε για τη βοήθεια που μας έχετε προσφέρει, αλλά ακόμα και μεταξύ φίλων τα χρέη είναι χρέη και μας χρωστάτε ένα δάνειο απ’ τον Β’ ΠΠ», δηλαδή ό,τι λέει ο Χάγκεν Φλάισερ.
2012/07/21 στἰς 02:01
alienellin
Υποψιάζομαι ότι η παροιμία είναι το punch line μιας ακόμα καππαδόκικης παραβολής.
Κατά τα άλλα, ούτε ΄’Παλιογερμανοί, ναζήδες, φασισταριά’ ούτε ‘Είμαστε φίλοι και εταίροι, σας αγαπάμε, σας εκτιμούμε, σας θαυμάζουμε’ (αυτό το ‘θαυμάζουμε’ πολύ φαί για υπερτροφικό εγώ θυμίζει) δεν έχει ειπωθεί ποτέ από επίσημα ελληνικά χείλη. Τουλάχιστον δηλαδή ως επίσημη στάση του ελληνικού κράτους.
2012/07/21 στἰς 12:33
Ein Steppenwolf
Η στάση της ελληνικής κοινής γνώμης είναι του πρώτου τύπου. Αυτά τα γνωρίσει η γερμανική κοινή γνώμη, διότι η Bild έχει επανειλημμένα δημοσιεύσει τα φωτομοντάζ της Μέρκελ ως Χίτλερ και του Σόιμπλε ως γκεσταπίτη.
2012/07/21 στἰς 12:46
Ein Steppenwolf
Παρακολουθείς φαντάζομαι στο ιστολόγιο gkdata.gr τις γελοιογραφίες του Ιωάννου, π.χ. αυτή ή ετούτη εδώ. Βλέπω τώρα πως στον ιστότοπο του Ιωάννου υπάρχει ολόκληρη σειρά γελοιογραφιών που λέγονται GULAG με πρωταγωνίστρια τη Μέρκελ.
2012/07/21 στἰς 13:10
alienellin
Αν το πάρεις έτσι κι εμείς γνωρίζουμε τα εξώφυλλα και τα άρθρα τύπου Focus. Το θέμα είναι τι λέμε επίσημα ως κράτος, γιατί απ’ ότι έχω καταλάβει τουλάχιστον, δεν έχουν στο πρόσφατο παρελθόν συζητηθεί οι αποζημιώσεις καθόλου. Αλλά και πιο παλιά, κάτι αμυδρές νύξεις γίνονταν μόνο, αν δεν κάνω λάθος, ή τέλος πάντων ότι είχε ζητηθεί ήταν στο γρήγορο και αμέσως κουκουλωμένο.
2012/07/21 στἰς 12:39
Ein Steppenwolf
Έχεις κανένα βιβλίο με τις ιστορίες του Νασρεντίν Χότζα; Μπορεί να γράφει εκεί για τα σύκα και τα καρύδια. Κατά τα άλλα, ψάχνοντας για incir ceviz στο Google βρίσκω μόνο συνταγές για «cevizli incir tatlısı», τουτέστιν για γλυκό από σύκα με καρύδια.
2012/07/21 στἰς 13:11
alienellin
Eίχε διάφορα ο παππούς μου, αλλά δεν ξέρω που κατέληξαν. Θα το ψάξω.
2012/09/03 στἰς 22:02
Ein Steppenwolf
Κυβέρνηση: “Θα διεκδικήσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις από Α’ και Β’ ΠΠ!”
2012/09/10 στἰς 21:20
Ein Steppenwolf
Συγκροτήθηκε ομάδα εργασίας για τις γερμανικές αποζημιώσεις
2012/09/12 στἰς 14:04
Ein Steppenwolf
Greece demands billions for German war crimes: Relations between EU partners plunge to a new low
2013/04/15 στἰς 11:58
Ein Steppenwolf
Δεν ξεχνώ!:
485 δις δραχμές = €1,423 δις.
Αν τοκίσουμε αυτό το ποσό επί 19 έτη μ’ επιτόκιο 3%, γίνεται (μόλις) €2,5 δις.
2013/04/15 στἰς 14:43
alienellin
http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=blogitem&eid=18&id=225212
Μάλλον τελικά είναι σαν τους δημόσιους υπάλληλους: κανείς δεν ξέρει πόσοι πραγματικά είναι, αλλά είναι πολλοί!
2013/04/15 στἰς 15:39
Ein Steppenwolf
Τι συμβαίνει με το κατοχικό δάνειο των 13,5 εκατ. χρυσών λιρών
2013/04/15 στἰς 15:42
Ein Steppenwolf
Πάντως οι ΔΥ είναι από μισό έως ενάμισι εκατομμύριο, δηλαδή ο λόγος της μέγιστης εκτίμησης προς την ελάχιστη είναι μόλις τρία προς ένα. Οι οφειλές των Γερμανών είναι από –λέω γω– €10 δις έως €1 τρις. Λόγος: εκατό προς ένα.
2013/04/15 στἰς 17:00
alienellin
Η αλήθεια θα ναι κάπου στη μέση;
2013/04/15 στἰς 17:01
alienellin
Αν και για τους ΔΥ η αλήθεια είναι κάπου στο 1 – 1,1 εκ
2013/04/15 στἰς 17:50
Ein Steppenwolf
Εξαρτάται κι απ’ τον ορισμό του ΔΥ. Μπορεί να εργάζεσαι υποτίθεται σε μια εταιρεία ιδιωτικού δικαίου, αλλά να μισθοδοτείσαι και να συνταξιοδοτείσαι ουσιαστικά απ’ το κράτος.
2013/07/07 στἰς 09:48
Ein Steppenwolf
Fleischer, Hagen: Der lange Schatten des Krieges und die griechischen Kalenden der deutschen Diplomatie
Φλάισερ, Χάγκεν: Η βαριά σκιά του πολέμου και οι ελληνικές καλένδες της γερμανικής διπλωματίας
2013/07/07 στἰς 09:49
Ein Steppenwolf
Πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Χάγκεν Φλάισερ στην εφημερίδα «Tagesspiegel» του Βερολίνου: Historiker Fleischer: Doppelmoral gibt es auf beiden Seiten – aber die deutsche wiegt schwerer.
2013/07/07 στἰς 11:19
Ein Steppenwolf
BBC poll: Germany most popular country in the world
2013/07/26 στἰς 10:19
Ein Steppenwolf
Ο Χάγκεν Φλάισερ στη ΝΕΤ.
2014/03/07 στἰς 16:56
Ein Steppenwolf
Στα σχόλια χθεσινού άρθρου της εφημερίδας »Die Zeit« για το θέμα διάβασα και το εξής:
Σύμφωνα με τη Συνθήκη του Λονδίνου του 1953, το θέμα των αποζημιώσεων θα διευθετούνταν οριστικά σε μια συνθήκη ειρήνης. Η συμφωνία του 1990 για την επανάνωση των δύο Γερμανιών έχει τα χαρακτηριστικά αυτής της συνθήκης ειρήνης. Όμως, η συμφωνία του 1990 σιωπά για το θέμα των αποζημιώσεων. Αυτή η σιωπή ερμηνεύεται από τον σχολιαστή ως παραίτηση από αποζημιώσεις των ενδιαφερόμενων μερών. Άρα το θέμα των αποζημιώσεων έχει κλείσει.
2015/02/02 στἰς 03:09
Ein Steppenwolf
L’Allemagne doit-elle vraiment des réparations de guerre à la Grèce ?, άρθρο της γαλλικής εφημερίδας « La Tribune », που στηρίζεται στους ισχυρισμούς του Γλέζου και μόνο: μας είχαν επιδικάσει $7 δις το 1946, οι Γερμανοί πήραν τα ελληνικά αποθέματα χρυσού, αυτό μας κάνει $162 δις σημερινά χωρίς τους τόκους, μ’ επιτόκιο 3% μας κάνει $1 τρις κλπ. Μπήκαν άραγε στον κόπο οι Γάλλοι δημοσιογράφοι να ζητήσουν και μιαν άλλην άποψη;
2015/02/02 στἰς 17:00
Ein Steppenwolf
Griechische Forderung nach Entschädigung: Der Bankraub der Nazis, «Ελληνική απαίτηση αποζημίωσης: η ληστεία τράπεζας από τους Ναζί», άρθρο του Spiegel.
Αν το τελευταίο ισχύει και το ελληνικό αναγκαστικό δάνειο δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση, τότε ούτε αυτό θα δεχτεί να επιστρέψει η Γερμανία ώστε να μη δημιουργηθεί νομικό προηγούμενο.
2015/02/19 στἰς 15:45
Ein Steppenwolf
Περί γερμανικών οφειλών από τον Β΄ Π.Π., ενδιαφέρουσα εξέταση του ζητήματος από νομική σκοπιά.
2015/02/19 στἰς 16:17
Ein Steppenwolf
La deuda de la Alemania nazi con Grecia supera lo que Merkel y la UE reclaman hoy a Atenas, άρθρο της ισπανικής Público:
2015/02/19 στἰς 16:22
Ein Steppenwolf
Ελληνική μετάφραση από το «Ποντίκι».
2015/03/12 στἰς 17:40
Ein Steppenwolf
Μας χρωστάει η Γερμανία; (και αν ναι, τι;), ωραία ανάλυση του Αθανάσιου Αναγνωστόπουλου.
2015/03/12 στἰς 17:44
Ein Steppenwolf
ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΟΡΜΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ, ωραία ανάλυση του Κ. Μαραγκού.
2015/03/13 στἰς 21:30
Ein Steppenwolf
Σεβασμός στα θύματα των ναζιστικών θηριωδιών, ωραία νομική ανάλυση του Γιάννη Κτιστάκι.
2016/02/22 στἰς 10:05
Ο Ρίχτερ και οι εβραϊκές αποζημιώσεις « Abravanel, the Blog
[…] αλλά δεν πειράζει – για τις πολεμικές αποζημιώσεις διάβασε τον Χάγκεν Φλάισερ. Τώρα αγαπητέ αναγνώστη είναι λογικό να σκεφτείς οτι […]